My heart eats beats, pampaw -

De zon vormt nog maar een klein puntje in de horizon, tussen de lucht en de zee. De wind blaast een zacht briesje, en het zand is nog warm van een warme zomerdag. Het water klotst tegen de rotsen, het rustige ritme geeft zin om te slapen, en weg te zakken un het zachte zand. In de verte zie je dan een schaduw. Hoe beter je kijkt, hoe meer de schim een vorm aanneemt. De vorm van een meisje, in één gezakt, de schouders op en neer bewegend. Verwonderd kom je dichterbij, en hoor je zacht gesnik. Je blijft rechtop staan, naast het meisje, die haar ogen op het lichtpuntje blijft richten. In het zand, voor haar voeten, lees je het woord “hoop”, geschreven met de vingers, bedoeld met het hart. En je begrijpt waarom ze het lichtpuntje voor haar ogen houdt. Fluisterend vraag je waarom ze weent. "Om de herinneringen," zegt ze dan, haar stem klinkt afwijkend. En dan komen de herinneringen je ook terug, zonder grote betekenis, maar je hoort weer die schaterlach, en je voelt weer de tranen die rollen. En voor je ‘t beseft, val je door je knieën, en begin je mee te wenen.